Vorige week overleed mijn opa. Het was een verdrietige week, maar met 89 jaar had hij een mooi leven gehad, vond hij zelf. Toch zijn dit momenten dat je stil staat bij het leven. Hoe oud iemand ook wordt, ik vond het  verdrietig. Ik sprak hem op zondagavond tijdens een diner voor het laatste en was er de hele week daarna sprakeloos van. Ongemerkt heeft het impact op hoe je je voelt.

Mijn opa had vooraf alles al vastgelegd. Hij wilde worden begraven, wilde een herdenking en een borrel. Op zo’n moment word je geconfronteerd met het leven. Persoonlijk vind ik het moeilijk na te denken over de “dood”. Zelf denk ik daar ook over na. Laatst sprak ik een vriendin, die een mooi sieraad had laten maken als herinnering aan haar vader.

Het is tegenwoordig mogelijk om het as van de overledene te verwerken in een sieraad. Je kunt de as laten verwerken in een bijzondere herinnering zoals asringen), een asarmband, een asbedel of een speciaal hangertje. Het is een bijzondere manier om je dierbare zo dicht mogelijk bij je te hebben en hem of haar altijd bij je te dragen. Ik kan me ook voorstellen dat het helpt bij de verwerking van het grote verlies.

Je kunt ook een persoonlijk ontwerp laten maken. Daarnaast is het mogelijk om in het sieraad de as zichtbaar als onzichtbaar te verwerken. En daarnaast kun je een andere herinnering in de vorm van een haarlok of stukje stof bij te dragen in het sieraad. Ik vind zo’n speciale sieraad toch een mooie herinnering om iemand te herdenken. Na het overlijden van mijn opa heeft hij mij ook een aantal dingen nagelaten. Een mooi beeld, een goede fles wijn en een aantal kaarten die hij regelmatig naar mij schreef. Iets persoonlijks is blijvend en zal ik blijven koesteren. Wat zijn jouw herinneringen? Hoe kijk jij aan tegen een sieraad als herinnering?