2
jul
Reikhalzend werd er naar uitgekeken! Op 14 mei was het dan eindelijk zo ver: Inferno van Dan Brown lag wereldwijd in de winkels. Speciaal aan deze lancering was dat het boek in alle landen tegelijkertijd in de winkel lag. Dit betekende onder andere dat de vertalers van het boek in het diepste geheim moesten werken aan de vertaling en dergelijke geheimhouding spreekt natuurlijk direct tot de verbeelding. Was al deze heisa terecht voor dit nieuwe werk waarin professor Robert Langdon wederom de hoofdrol vertolkt?
Inferno begint met Robert Langdon die ontwaakt in een ziekenhuis. Naast zijn bekende Mickey Mouse horloge blijkt dat hij ook een stuk uit zijn geheugen mist, waaronder hoe hij in dit ziekenhuis bed terecht is gekomen. Vanaf dit punt komt het verhaal al snel in een stroomversnelling van achtervolgingen waarbij ik in gedachten Tom Hanks al per scooter door de prachtige stad Florence zag zoeven.
Net als in eerdere boeken De Da Vinci Code, Het Bernini Mysterie en Het verloren symbool is ook dit verhaal weer gevuld met symboliek en mysterie en de meest prachtige kunstwerken en steden. Je wordt al snel meegezogen in de onwaarschijnlijke snelheid waarmee Robert Langdon en zijn reisgezel Sienna van het ene prachtige gebouw naar de volgende schitterende tuin en weer verder gaan. Misschien ligt het aan deze vaart dat het boek en de verhaallijn soms toch iets dunnetjes en doorzichtig lijkt. Waar we in voorgaande Langdon-titels werden meegenomen in de wereld van geheime genootschappen, eeuwenoude geheimen en samenzweringstheorieën blijft deze titel veel meer in het heden. Eén van de hoofdonderwerpen van dit boek werpt zelfs een vraagstuk op dat zeker aanzet tot nadenken over hoe we in de toekomst om moeten gaan met onze planeet.
Het is zeker weer een heerlijk Dan Brown boek dat perfect mee kan in de vakantiekoffer, toch geef ik zelf meer de voorkeur aan de Robert Langdon die eeuwenoude genootschappen afstoft en je argwanend naar symbolen in het straatbeeld laat kijken.
Geef een reactie