Passievrouwen is ontstaan omdat Tamara en Wendy ervan overtuigd waren dat de hedendaagse vrouw enorm veelzijdig is. Je werkt, zorgt misschien voor kinderen, hebt een sociaal leven, houdt van koken, bezoekt steden en moet ook nog even tijd maken om te sporten. Gelukkig zijn wij vrouwen duizendpoten en genieten we van ons leventje. Soms komen er van die Passievrouwen je leven binnen wandelen die je eigenlijk stiekem wel even vooruit wil schuiven als voorbeeld.

Monique is een enorm mooie, intelligente vrouw, die alles uit het leven haalt dat erin zit. Monique is niet zo groot, maar er zit pit en power in dat lijf… daar kan ik nog wat van leren! Ik ken Monique persoonlijk en kan jullie melden: als je het hebt over een vrouw met charisma dan zit je bij haar helemaal goed: de temperatuur wordt direct een paar graden warmer wanneer zij binnenkomt. Vandaag lezen jullie over haar hardloop fascinatie!

Een jaar of 10 geleden ben ik begonnen met hardlopen, puur uit gemak. Ik werkte toentertijd als manager in een sportclub en ondanks dat ik alle mogelijkheden had om te sporten, schoot dit er vaak bij in. Met een paar nieuwe renschoenen ging ik de duinen in. De eerste paar keer dacht ik dat ik het na een paar honderd meter zou begeven, maar hoe vaker en hoe verder ik liep, hoe beter het ging.

Nadat buurvrouw, en inmiddels vriendin, Karina mij zag lopen is het idee ontstaan samen te gaan trainen en toen is het echte lopen eigenlijk pas echt begonnen. We gingen steeds meer op tijd lopen en trainden zo’n 2 avonden in de week. In 2010 liepen we samen voor het eerst de Haarlemse grachtenloop (10km).

Totdat er, nu ruim 2 jaar geleden, bij mij een kwaadaardige tumor werd ontdekt en ik het traject van chemokuren en bestralingen inging. Samen met Karina liep ik nog 6 km na mijn eerste chemokuur. Mijn idee om dit gedurende het hele traject vol te houden, moest ik laten varen. Vast besloten weer te gaan rennen heb ik een rust periode in moeten lassen. Een paar weken nadat ik klaar was met alle behandelingen en ik me weer gezond mocht noemen, ben ik begonnen met touwtje springen en rende ik de trappen op en neer.

Omdat vriendin Monique ook graag wilde gaan hardlopen, ontstond het idee samen op te starten. Samen met Monique stelden wij in juni, 2 maanden na mijn laatste chemokuur, ons doel om mee te doen met de circuitrun van Zandvoort (12 km). De tijd was eigenlijk niet zo belangrijk: meedoen wel! En zo trainden we 2 tot 3 keer per week door weer en wind. Tot onze trots liepen we samen liepen de circuitrun en haalden we de eindstreep!

Mijn conditie verbeterde wonderbaarlijk snel en al snel trainde ik ook weer met Karina en doen we zo nu en dan mee met diverse runs. Met als hoogtepunt onze run in Brooklyn, New York. Samen met een jetlag onder de Brooklyn-brigde meedoen met een plaatselijke loop.

Op het moment probeer ik twee ochtenden per week te trainen. Als het daarnaast lukt om ’s avonds nog een keer te trainen is het mooi meegenomen. Iedere keer neem ik me voor om de afstand uit te breiden en iedere keer eindig ik rond de 11 km.

Nu zijn we nog geen week verwijderd van onze loop van Dam tot Damloop. Dit is alweer de 30ste keer dat dit evenement plaats gaat vinden (op zondag 21 september 2014). Ik ga nu voor de 3de keer ga meedoen met deze loop. En iedere keer na deze loop heb ik gedacht dat ik het niet meer ga doen. Mijn voorkeur ligt toch bij loops van 10 tot 12 km…Toch is deze loop zo leuk, door de mensen aan de kant, dat ik het niet kon weerstaan om weer mee te doen. Dus zijn we aan het trainen, minder dan we zouden willen en de 16 km hebben we nog niet gemaakt, maar het gaat ons lukken. Gewoon omdat meedoen op zich al een happening is!!

Binnenkort zal ik jullie vertellen hoe het mij vergaan is tijdens de Dam tot damloop 2014. Wie weet doen er wel meerdere lezeressen van Passievrouwen mee! Ik heb er heel veel zin in. Meer informatie over deze loop kun je vinden via: www.damloop.nl